T24 Haber Merkezi
Aile baskısından kurtulmak için 16 yaşında evlenen Hülya Güneş, kendisini engelli bırakan eski eşinin ona yaşattığı zorlukları, adalet arayışını ve ‘güçlenme’ öyküsünü anlattı. Hem kendi ailesinden hem de evlilik yaptığı kişi tarafından hayatının her periyodunda fizikî ve ruhsal şiddete maruz kalan Güneş, ‘sessiz çığlıklar’ attığı ve adaletten yana olan umudunu yitirme nedenini de “Ben yarım oldum, hayatım gitti, beş yıl çocuklarımı göremedim, çok çaba ettim… Hepsi o kadar büyük travmalardı ki… Ve bu adam 1 gün nezarette dahi kalmadı. Bir buçuk yıl sonra da mevt haberini aldım. Kalp krizi geçirip ölmüş. Lakin benim yaşadığımı yaşamadı” kelamlarıyla anlattı. Şiddete uğrayan bayanlara da seslenen Güneş, “Aslında çok güçlüymüşüz biz. Beş erkeğe bedelmiş gücümüz. Tuttuğumuzu koparabiliyormuşuz. Ben çok geç kaldım. Onlar geç kalmadan güçlerini fark etsinler.” dedi.
Doğduğu günden itibaren baskılarla büyütülen Hülya Güneş, kendi ailesinin ruhsal şiddetinden kurtulma ümidiyle şimdi 16 yaşındayken evlendi. Güneş, evlendikten üç gün sonra eşi tarafından fizikî şiddete maruz kaldı. Güneş, o gün annesine eşinden ayrılmak istediğini söyledi ancak aldığı ‘elalem ne der’ yanıtı, Hülya Güneş’in büyük travmalar yaşamasına, hatta engelli kalmasına neden oldu. CHP Vilayet Başkanlığı’nın ziyareti sırasında ömür hikayesini ANKA Haber Ajansı’na anlatan Güneş, şunları söyledi:
“16 yaşında evlendim, 17 yaşındayken kızımı kucağıma aldım. Çok baskıcı bir toplumda büyüdüm. Daha 10 yaşında biz meskene kapatıldık. Ben 10 yaşından sonra tek başıma dışarı çıktığımı yahut bakkala gittiğimi hatırlamıyorum. 16 yaşında tahminen de aile baskısından kurtulmak için, kendi konutum, kendi nizamım olur diye çok mantıksız bir kararla benden 15 yaş büyük biriyle evlendim. Ona aşık olduğumu sandım. Ailem birinci başta evlenmemi istemedi. Benim yaşımın küçüklüğü, onu büyük oluşu, tıpkı toplumdan gelmememiz çok tesirliydi. Ancak ben kabullenemedim, evlendim.”
“Ben onların annesi olduğumu çok geç anladım”
Ne kendi annesine, ne de evlendiği adama kaygısını anlatmanın neredeyse imkansız olduğu bir ortamda yaşamaya çalışan Güneş, genç yaşta anne olmasını şöyle anlattı:
“Biz tam yüzüğü taktık, daima bana baskı yaptı bir an evvel evlenmemiz için. Bana ‘şöyle rahat edersin, şöyle yaşarsın, bu türlü yaşarsın’ dedi. Sonra düğünüm yapıldı. Lakin evliliğimin üçüncü günü dayak yedim. Ve yediğim dayaktan sonra yüzümde morluk oldu. Annem bunu görünce ‘bu ne’ dedi, ‘dövdü, ben yapamıyorum, ayrılmak istiyorum’ dedim. Direkt şunu söyledi bana: ‘El alem ne der’. O denli dediği vakit sustum, hiçbir şey diyemedim. Çok berbattı, çok farklı bir histi. Yani kaygımı anlatamıyorum, bağıramıyorum, konuşamıyorum, kendimi söz edemiyorum… Ve ben o adama baktığım vakit nefretle baktım. Lakin o ortada gebe olduğumu öğrendim. 17 yaşımı tam doldurmamıştım bile kızımı kucağıma aldığımda. Ben onunla büyüdüm aslında. Başlarda tahminen anne olduğum bile farkında değildim. Onunla oyun oynuyordum ancak ben kendime bir arkadaş bulmuştum aslında, anne değildim. O benim oyuncak bebeğim üzereydi. Ben onların annesi olduğumu çok geç anladım.”
“Hamileliğimde de dayak yedim”
Erkek çocuklarını yüceltip, kız çocuklarını aşağılayan aileler, Hülya Güneş’in ve kacının hayatının geri kalanına mâl olabiliyor. Güneş, yemeği, çayı hazır olmadığında kendisine ruhsal ve fizikî şiddet uygulayan eşini anlatırken şunları söyledi:
“Babası kızıyla çok oynamıyordu, çok vakit geçirmiyordu lakin seviyordu. Ancak benimle daima birebirdi diyaloğu. Geldiğinde yemeği hazır olsun, suyu hazır olsun, çayı hazır olsun isterdi. Şayet olmazsa kıyamet kopuyordu meskenin içinde. Bu yüzden daima dayak yedim. Hamileliğimde de dayak yedim. Gezmeye giderken, karşı komşuya giderken, komşumu konuta çağırırken haber vermemi istiyordu. Memnun bir bayan yoktu meskende. Sonra ikinci kızımı doğurdum. O orta bir toparlanma devri yaşadık, meskene huzur geldi. Herhalde çocuk olunca düzeldi dedim. Lakin çok kısa sürdü. İnsan yedisinde neyse yetmişinde de birebirmiş. Her şiddet gösterdikten sonra özür dilerdi, öfkesine hakim olamadığını söylerdi, öpmeye kalkardı. Benim gönlümü almaya çalışıyordu. Gidecek yerim olmadığı için de affediyordum.”
“Dayak yediğim o adamı arayıp beni gelip almasını söyledim”
Çaresizlik, en büyük travmalara neden olabiliyor. Güneş, kendi çaresizlik kıssasını gözleri dolarak anlattı:
“Daha kızım 6-7 aylıkken eşimle bir sorun yaşadım. Aileme gittiğimde babam aldı çocuğu, ‘seni ben fiyatım konutta lakin çocuğuna bakamam’ dedi ve aldı kızımı babasına götürdü. Ben merdivende bayılmışım. O gece o denli zordu ki… Göğsüm şişti, etrafa bakıyorum çocuğum yok. Uyumaya çalışıyorum, koynum boş. Ben sabaha kadar yalnızca ağlayarak o geceyi geçirdim ve sabah o dayak yediğim adamı arayıp beni gelip almasını söyledim. Kâfi ki çocuğum yanımda olsun, kollarımda olsun diye düşündüm. Çocuğumu bağrıma bastım, karnını doyurdum ve orada tekrar bir dayak yedim. Bir şey var ya; dayağın yeri geçiyor lakin ruhsal şiddetin yeri geçmiyor. Bu sefer kızıma daha çok sıkı sıkı sarıldım. Ben celladına aşık olmak zorunda kalan bir kadındım, kurbandım. Ancak çocuğum yanımda olsun ben kurban olmaya hazırdım.”
“Hiçbiri hislerimle ilgilenmedi, gözyaşıma bakmadı”
Güneş, en yakınları tarafından bile anlaşılamamanın, sesini duyuramamanın yani kendisinin tabiriyle ‘sessiz çığlıklar’ atmanın zorluklarını boğazı düğümlenerek anlattı. Güneş, şiddeti yasallaştırmanın hayat üzerindeki tesirlerine şu sözlerle değindi:
“Uzun müddet çok dayak yedim. Çok gitmek istedim, o konutu çok terk etmek istedim. Meskene gelmesini istemediğim vakitler o kadar çok oldu ki. Hayatında bayan vardı. Onunla olsun lakin kâfi ki meskene gelmesin istiyordum. Hayatında biri değil, birileri vardı. Daima çok eşlilikten hoşlanan bir adamdı. Davranışıyla, tutumuyla, her şeyiyle onu hissediyordum. Hatta benimki hiç çekinmezdi, hayatında birinin olduğunu söylerdi. ‘Varsa vardır, ben erkeğim, elimin kiri’ diyordu. Bir gün ‘ben yapsam ne yaparsın’ diye sordum. ‘Sen yapsan seni doğrarım’ dedi. Tekrar aileme ayrılmak istediğimi söyledim, ‘hangimiz çekmedik’ dedi. Kayınvalideme söyledim, ‘benim üzerime kuma getirdi birebir meskende yaşıyoruz iki kardeş gibi’ dedi. Hiçbiri hislerimle ilgilenmedi, gözyaşıma bakmadı.”
“‘Ben seni bırakırsam diğerine mı gideceksin’ diyerek şiddet uygulamaya başladı”
‘Erkek istediğini yapar, elinin kiri’ zihniyetinin bayanlar tarafından dahi olağanlaştırılması, Hülya Güneş’in ve birçok bayanın mutluluğuna, gözlerindeki ışığın kaybolmasına neden oluyor. Güneş, hislerini şu sözlerle anlattı:
“Sonrasında tahminen oğlum olur, erkek çocuğu istenen bir çocuktur diye üçüncü çocuğuma gebe kaldım. O da kız oldu. Düzgün ki de kızım olmuş. Kızım 3 aylıkken bilinçsiz bir formda tekrar gebe kaldım. Dördüncü kızım da doğdu. Dördüncü kızım altı yaşındayken onun hayatına biri girdi. Herhalde nikah istemiş hayatındaki kişi. Bana gelip dedi ki ‘nikahını bana vereceksin’. Ben esasen boşanmayı istiyordum da bunu dillendiremiyorum. ‘Tamam boşanalım’ dedim. Ancak şu koşulu sundu; ‘resmi nikahı bana vereceksin lakin imam nikahımız devam edecek, bu konutta yaşayacaksın, sen benim başımın tacısın’ dedi. Bana işi düştüğü için o kadar hoş anlatıyor ki tane tane. Kabul etmedim. Nikahı ona vereceğimi lakin o konuttan ayrılıp kendi konutumda yaşayacağımı söyledim. Ekonomik gücüm olmadığı için de çocukların gereksinimlerini karşılamasını istedim. Başta beni ikna etmek için yaptığı o yumuşak halleri gitti bu kez. ‘Ben seni bırakırsam diğerine mı gideceksin’ diyerek şiddet uygulamaya başladı.”
“Hırsını alamadı soba demiriyle sırtıma, koluma vurdu”
Hülya Güneş, hayatının geri kalanına mâl olacak olan o geceyi sözlere dökmekte çok zorlandı. Anlatırken o gün yaşadığı hisleri hisseden Güneş, erkek şiddeti yüzünden engelli kalmasını şöyle anlattı:
“Alt komşum daima arbede ettiğimizi duyup ‘bir daha sana vurursa kapımı çal ben ona gücün ne olduğunu göstereceğim’ dedi. Bir sonraki gün paklık yapmıştım. Zati bir yandan dört çocukla ilgileniyorum, öteki yandan konutun işleri derken çok yoruldum. O gece kapıyı çalmış, başta duymamışım. Kapıyı açtığım an direkt yumruk yedim hızıma. Tansiyonum düştü. Bir baktım ki ağzım, yüzüm, üstüm kan içinde. Neden vurduğunu sordum, ‘ben kapıyı çaldığım vakit o kapı açılacak’ dedi. Gittim üstümü değiştirdim. Hırsını alamadı soba demiriyle sırtıma, koluma vurmaya başladı. ‘Çocuğun sabah sınavı var yalvarırım ses yapmayalım’ dedim ancak onun umurunda değildi. Çocuklar zati daima şahit oluyordu kavgalarımıza. En son dayanamadım. O demirle dövülmekten yoruldum, bitkin hale geldim. Alt komşunun bana söylediği aklıma geldi. Tam kapısını çalmak için konuttan çıktığımda dış kapının sesini duymuş koşarak yanıma geldi. Ben onu peşimde görünce endişeden dama çıktım. Bir yerde bana dokunduğunu hissettim sonra nasıl olduysa beşinci kattan aşağı düştüm. Bilerek mi itti onu bilmiyorum hafızam maalesef silmiş o kısmı. Çabucak konuta gidip ekip elbiselerini giymiş ‘ben yapmadım’ imajı vermek için. Çocukları da uyandırıp ‘kalkın anneniz intihar etti’ demiş.
Sonrasında ben hastaneye kaldırıldım, polise de tabirimi verdim. Dört buçuk ay hastanede kaldım. Göğsümden aşağısı tutmuyordu. Kendime gelir gelmez çabucak avukatı çağırdım boşanma davası açmak için. Benim şikayetçi olduğumu duyduğu an hastaneye yüzlerce adam gönderdi boşanayım ya da şikayetimi çekeyim diye. Bir müddet sonra doktor gelip bana engelli kalacağımı söyledi. Çok zordu, kabullenemedim başlarda. Daima çocuklarıma nasıl bakacağımı düşündüm. Hekimlere yalvarmaya başladım beni taburcu etmeleri için. Ben vakitle göğsümü ve göbeğimi hissetmeye başladım. Durum bu türlü olunca beni taburcu ettiler.”
“Çocuklarımı almak istedim lakin babası tarafı bana çocuklarımı vermedi”
Bir tarafta şiddet gösteren, bir bayanın tekerlekli sandalyeye mahkum eden bir baba; öbür tarafta hem dört çocuğunu muhafazaya, onlara en âlâ halde bakmaya çalışan, hem de hayat çabasından vazgeçmeyen bir anne… Hülya Güneş’in dört çocuğu da tüm bu yaşananlara yakından şahit olarak büyüdü. Güneş, sonrasında yaşadıklarını şöyle anlattı:
“Çocuklarımı almak istedim lakin babası tarafı bana çocuklarımı vermedi. Onları kapalı bilinmeyen görmeye başladım. Bir gece bakımevine yerleşmeye karar verdim zira sığınma meskenleri engellilere uygun değilmiş. Bu sefer kaldığım rehabilitasyon merkezini daima arayıp rahatsız ediyormuş. Bu yüzden beni saklılık kararıyla Van’a götürdüler. 2 yıl orada kaldım. Oradaki psikologların takviyesiyle kendimi daha uygun hissetmeye başladım. Lakin bu ortada çocuklarımı bana karşı doldurdular.”
“Yürürken en ufak seste korkup etrafıma bakıyordum”
Hülya Güneş, fizikî şiddetin izlerini sadece vücudunda değil, zihninde de taşımaya devam ediyor… Nasıl bir psikolojiyle hayatına devam ettiğini anlatan Güneş, “Mahkemem altı yıl sürdü, altı yıldan sonra karara bağlandı 18 yıl ceza aldı. Benim evrakım Ankara’ya gönderildi orada da dört yıl bekledi. Tüm bu müddette o adam dışarıdaydı. Çok sıkıntı bir periyottu benim için. Yürürken en ufak seste korkup etrafıma bakıyordum” dedi.
Yaşadığı büyük travmaların akabinde bir de adalet gayreti veren Güneş, en az kendisine şiddet uygulayan eski eşi kadar onda derin izler bırakan adaletsizliği de şu sözlerle anlattı:
“Adalet savaşıma Ankara’da devam ettim. Yargıtay’a gidip durumumu anlattım. Evrakımın dört yıldır onlarda olduğunu ama rastgele bir gelişme olmadığını söyledim. Savcı bile şaşırdı. Çabucak birilerini çağırdı, evrakımı buldular ve ilgileneceklerini söylediler. Bu olaydan bir ay sonra tutukluluk kararı onandı.
Bu adam Şanlıurfa’da bir biçimde saklandı. En acısı da şu; bir gün beni Şanlıurfa’dan biri aradı ve çocuklarımın babasının nerede olduğunu söyledi. Ben çabucak polisi arayıp nerede olduğunu söyledim. Aracının plakasına kadar verdim ve gerekenin yapılmasını istedim. Bana ‘kapı numarası kaç’ diye sordular. Artık o kadar sinirlendim ki… Bu türlü bir saçmalık olabilir mi? O mahallenin iki tane çıkışı var. Her bir çıkışa bir takım koyulsa illa ki yakalanır. Lakin bulmadılar, bulmak istemediler herhalde. Adam ortaya çıkmadı. Ayrıyeten 18 yıl tutuklama kararı alınmıştı lakin yatarı iki buçuk yılmış. bir yıl kapalı cezaevinde, bir buçuk yıl açık cezaevinde yatacakmış. Ben yarım oldum -ama kendimi o denli görmüyorum- hayatım gitti, beş yıl çocuklarımı göremedim, çok gayret ettim… Hepsi o kadar büyük travmalardı ki… Ve bu adama iki buçuk yıl ceza veriyorlar. Bu adalet mi? Bence değil. Benim çığlığım sessizdi, tek başımaydım. O çığlığı ben hiçbir vakit duyuramadım. Adalet ne yaparsam yapayım yok. 1 gün nezarette dahi kalmadı. Bir buçuk yıl sonra da vefat haberini aldım. Kalp krizi geçirip ölmüş. Ancak benim yaşadığımı yaşamadı. En azından ceza olarak bir ay tekerlekli sandalyede otursaydı.”
“Bir nefese gereksinimim varmış benim”
Şu an memnun bir evliliği olan Güneş, eşi Umut Bey ile tanışmasını gözlerinin içi gülerek anlattı:
“Bir buçuk yıl önce eşimle Cumhurbaşkanlığı seçimlerinde tanıştık. Orada bir sohbetimiz oldu. Sonra tekrar görüştük. Üçüncü buluşmamızda bana evlilik teklifi etti. Bana ‘senin kalbin, gülümsemen engelli değil’ dedi. Düzgün ki eşimle tanışmışım. Bir nefese gereksinimim varmış benim.”
“Korkmasınlar. Benim üzere geç kalmasınlar”
Güneş, bu denli şey yaşamasına karşın aynaya baktığında güçlü ve memnun bir bayan görüyor. Bu gücün bütün bayanlarda var olduğunu söyleyen Güneş, kendini güçsüz hisseden, korkan tüm bayanlara ilham olmak için “Bana gelsinler, anlatayım” dedi. Güneş, kelamlarını “Ben baskıcı bir aileden geldim. Tek başıma hiçbir şey yapamazdım. Lakin şunu görüyorum; aslında çok güçlüymüşüz biz. Beş erkeğe bedelmiş gücümüz. Tuttuğumuzu koparabiliyormuşuz. Ben çok geç kaldım. Onlar geç kalmadan güçlerini fark etsinler. Bana da gelsinler, anlatayım. Gündüz simit sattım, akşam örgü ördüm. Karımı bu türlü sağladım. Biz bayanların gücüymüş bu. İstersek güçlüymüşüz. Yalnızca kendimizi korkutuyoruz. Korkmasınlar. Benim üzere geç kalmasınlar” diye tamamladı.