Efnan Atmaca – Okan Bayülgen geçen yılki projesi “Richard”la tiyatroya farklı bir anlayış getirmek istediğini açıkça söylemiş ve göstermişti. Bayülgen’in yeni projesi “Drakula”. Tıpkı “Richard”da olduğu üzere “Drakula”da da Bayülgen hem müellif hem direktör hem de oyuncu olarak sahnede. Bram Stoker’ın 1897 tarihli romanı “Drakula”yı, 77 yıl sonrasına, 1973 yılının son gününe taşıyor Bayülgen. Bir nevi Stoker’ın bıraktığı yerden devam ediyor. Her sinemanın, romanın sonunda merak ederiz ya ‘ya sonra’ diye, işte o sonrayı seyrediyoruz sahnede. Bomba haber: Kont Drakula yaşıyor!
Sanat daima başrolde
Kitaptan tanıdığımız kahramanlar trenle kontun şatosuna gidiyor. Hepsinin farklı bir planı var. Birbirleriyle iş birliği yapıyor üzere görünseler de Drakula’dan beklentileri farklı. Bayülgen’ın Drakula olarak karşımıza çıktığı oyunda Van Helsing’i Hayko Cepkin canlandırıyor. İkisi ortasındaki diyaloglar ince ince işlenmiş. Birinci bakışta ölümsüzlüğü arayan biriyle ölmeyi isteyen birinin düellosu üzere gözükse de oyunun geçtiği tarihi de göz önüne alarak satır ortası iletileri fark ediyor seyirci. Van Helsing ölümsüzlüğü arıyor aramasına lakin kendini bir adalet savaşçısı olarak nitelediği için vampir olmayı reddediyor. Tıbbi ilerlemelerden medet umuyor. Drakula ise 500 yıllık ömründe gördüklerinden sonra artık hayatta kalmayı istemiyor. İnsanların yaptıklarından Drakula bile utanır hâlde. Bir çağ, bir insanlık ağıdı üzere kurgulamış Bayülgen oyunu. Ancak elbette kelam konusu Okan Bayülgen olunca bununla hudutlu kalmamış. Pek çok husustaki itirazlarını, tartışmalarını eklemiş metnine. Bayülgen, Stoker’ın bir yüzyılın sonunda yazdığı yapıttan ilhamla insan hayatında farklı anlayışların, ömür usullerinin hâkim olduğu ‘70’lar ortasına taşımış oyunu. Günümüzün tohumlarının atıldığı yıllara. Oyunda insan doğası, vefat, kötülük üzere ana temalar öne çıksa Bayülgen ortaya attığı ‘sanat’ tartışmalarıyla farklı pencereler açıyor. Işık ve karanlık ortasında kalan Caravaggio, sesini hiç duymasak da başrol oyuncularından biri. Keza ‘70’lerin müziği tekrar damga vuran öğelerden. Müzik demişken sahnede efsanevi gitarist Ahmet Güvenç, ünlü caz piyanisti Uraz Kıvaner, caz davulcusu Ayhan Öztoplu, gitarist Sertan Küley’in yer aldığını ve orkestra şefi Kemal Alpan’ın idaresinde canlı canlı çaldıklarını söyleyelim.
Uyaranı bol
“Drakula”, klişelerden arınıp kahramanlara yüklenen özellikleri aykırı yüz etmeye çalışarak kötülükle uygunluğun ortasındaki savaşa eleştirel bir bakış açısı getiriyor. Pek çok metaforu barındırıyor. Nazi bir doktor örneğin. Ya da Uzak Doğu’ya ilişkin motiflerle semboller. Hepsinin işaret ettiği bir fikir var fakat bu kadar bombardıman ortasında kimileri gözden kaçıyor. Hem muharrir hem direktör hem de oyuncu tıpkı kişi olunca seyircinin neyi, ne kadar ‘zaten’ bildiği istikrarı şaşıyor. Bayülgen oyun sonrası başlattığı söyleşilerle bu handikapa bir tahlil getiriyor. Fakat salondan ‘anladığı kadarıyla’ gitmek isteyen seyirciler olduğunu da unutmamak gerek. “Drakula”da Bayülgen ile Cepkin’in yanı sıra Gizem Fazilet, Nihal Usanmaz, Gökşen Ateş, İhtilal Özder Akın, Korhan Başaran, Gürdal Tak, Onur Şenol, Su Sonia Herring, Dilay Yıldız, Cüneyt Üstün rol alıyorlar. Hepsi de rollerinin hakkını veriyor. Bayülgen’in “Richard” için verdiği bir söyleşide “Bütün mükemmeller ürpertici kılıklara bürünmeli. Lakin bu halde insanların kalplerinde bir yer edinebilirler” dediği üzere “Drakula” ürpertici, fantastik ve uyaranı çok olan bir oyun.