Unutulmaya yüz tutmuş mesleklerden birisi olan saraçlık sanatını çocukluğundan bu yana icra eden Saraç (koşum ve eyer grupları yapan kimse) Hüseyin Örükaya, mesleğin eskimesinden ötürü materyal bulmakta bile zorluk çekiyor.
Tarihi Sulusokak’taki mütevazı atölyesinde babasından devraldığı hamut (araba koşumunda at ve katırların boyunlarına geçirilen ağaç yahut üstüne meşin takılmış çember) ustalığını günümüze taşıyan evli ve 4 çocuk babası Örükaya, at ve katırların otomobil yahut saban çeşidi aletlere koşumunda kullanılan hamuta, Tokat ve etraf vilayetlerden talebin azaldığını, ürettiği eserlerin ağır olarak Doğu Anadolu Bölgesi’nden alıcı bulduğunu söyledi.
Eskisi kadar çok üretim yapamadığını tabir eden Örükaya, şunları lisana getirdi:
“Alın teri, el emeği, göz parıltısı. Çok şükür bugüne bizi getirdi. Varlıklı olamasak da çok şükür diyoruz. En azından hayatımızı âlâ biçimde idame ettiriyoruz. Deri kullanıyoruz, ağaç, keçe, kamış otu kullanıyoruz, derken yani hamutu bu biçime getiriyoruz. Bayağı bir emek harcıyoruz. Günde bir tane anca yapabiliyoruz. Yani fazla üretim de yapamıyoruz. Büsbütün el emeği olduğu için, makineleşme yok. İnce iş olduğundan ötürü da geç çıkıyor iş.”
Mesleği eskisi kadar talep görmese de iş olduğu sürece yapmaya devam edeceğini anlatan Örükaya, “İş olmazsa, aslında yaş da geldi altmışa, işi bırakacağız mecburen. En azından burada vakit geçiriyoruz. Yerimiz belirli, yerimiz aşikâr. Eşimiz, dostumuz geliyor. Yemek yiyoruz, çay içiyoruz, muhabbet ediyoruz derken, vaktimizi bu türlü geçiriyoruz” diye konuştu.